Clatrina, polipéptido lixeiro (Lca)
| |
Identificadores | |
Símbolo | CLTA |
Entrez | 1211 |
HUGO | 2090 |
OMIM | |
RefSeq | NM_007096 |
UniProt | P09496 |
Outros datos | |
Locus | Cr. 12 q23-q24 |
Clatrina, polipéptido lixeiro (Lcb)
| |
Identificadores | |
Símbolo | CLTB |
Entrez | 1212 |
HUGO | 2091 |
OMIM | |
RefSeq | NM_001834 |
UniProt | P09497 |
Outros datos | |
Locus | Cr. 4 q |
Clatrina, cadea lixeira
| |
Identificadores | |
Símbolo | Clathrin_lg_ch |
Outros datos |
Clatrina, polipéptido pesado (Hc)
| |
Identificadores | |
Símbolo | CLTC |
Símbolos alt. | CLTCL2 |
Entrez | 1213 |
HUGO | 2092 |
OMIM | |
RefSeq | NM_004859 |
UniProt | Q00610 |
Outros datos | |
Locus | Cr. 17 q11-qter |
Clatrina, similar ao polipéptido pesado 1
| |
Identificadores | |
Símbolo | CLTCL1 |
Símbolos alt. | CLTCL |
Entrez | 8218 |
HUGO | 2093 |
OMIM | |
RefSeq | NM_001835 |
UniProt | P53675 |
Outros datos | |
Locus | Cr. 22 q11.2 |
dominio terminal de clatrina acomplexado con tlpwdlwtt | |
Repetición en propulsor de clatrina
| |
Identificadores | |
Símbolo | Clathrin_propel |
Outros datos |
dominio terminal de clatrina acomplexado con tlpwdlwtt | |
Enlazador (linker) da cadea pesada de clatrina
| |
Identificadores | |
Símbolo | Clathrin-link |
Outros datos |
A clatrina é unha proteína que ten unha importancia fundamental para a formación de vesículas revestidas. A clatrina foi illada por primeira vez por Barbara Pearse en 1975.[1] Ten forma de tríscele composto por tres cadeas pesadas de clatrina e tres lixeiras. Cando os trísceles interaccionan forman unha retícula poliédrica que rodea a vesícula como un revestimento. As proteínas de recubrimento, como a clatrina, utilízanse para construír pequenas vesículas para transportar moléculas con seguridade dentro da célula ou entre células. A endocitose e exocitose de vesículas permite que as células transfiran nutrientes, importen receptores de sinalización celular, medien unha resposta inmunitaria despois de sondear o mundo extracelular, e eliminen os residuos celulares que quedan despois da inflamación dos tecidos. En ocasións, este mecanismo tamén proporciona unha vía para o ataque de patóxenos ou toxinas.