Ksenocentryzm

Ksenocentryzm (stgr. ξένος ksénos „obcy”, łac. centrum „środek”) – termin używany w socjologii i psychologii do opisania konkretnych skłonności etycznych. Według profesora Williama Grahama Sumnera z Uniwersytetu Yale oznacza on tendencje odwrotne do kulturocentryzmu, wyrażające się przypisywaniu wyższości kulturom innym niż ta, z której sami się wywodzimy, oraz przyjmowaniu zewnętrznych wzorców kulturowych^[1][2]. Istotą ksenocentryzmu jest ocenianie kultury własnej poprzez standardy konkretnej kultury obcej (zewnętrznej w stosunku do własnej)^[3][4].

Tendencje ksenocentryczne pojawiają się również w wielu programach politycznych partii liberalnych. Kładzie się w nich nacisk na ochronę mniejszości narodowych, których członkowie nie mają wystarczającego doświadczenia politycznego, by reprezentować własne interesy^[5].

Przez profesora Johna D. Fullmera z Uniwersytetu Brighama Younga ksenocentryzm uważany jest za etyczne odchylenie, jako że kulturowo wrodzonym poglądem powinien być kulturocentryzm. Fullmer uważa również, że ksenocentryczny pogląd może prowadzić do omnicentryzmu, nazywanego później monocentryzmem, czyli uznania jednego ograniczonego obszaru za praojczyznę człowieka.