Ponekad se u ovu kategoriju uključuju i dipeptidi i tripeptidi, ali je uobičajena praksa da one strukture i pojave koje imaju do tri elementa nose prefiks prema broju gradivnih elemenata, tj. di- (dipeptid]]i, npr.) i tri- (tripeptidi, npr.).
Opisano je više od 600 oligopeptidnih varijanti, a oko polovina njih je, na bazi molekulske structure, podijeljeno u sedam klasa:
Najbolje su proučenu mikrocistini, zbog njihovog potencijalnog toksičnog uticaja na vodi za piće.[6] A review of some oligopeptides found that the largest class are the cyanopeptolins (40.1%), followed by microcystins (13.4%).[7]
^Laidler K. J. (1978): Physical chemistry with biological applications. Benjamin/Cummings, Menlo Park, ISBN0-8053-5680-0.
^Bajrović K, Jevrić-Čaušević A., Hadžiselimović R., Ed. (2005): Uvod u genetičko inženjerstvo i biotehnologiju. Institut za genetičko inženjerstvo i biotehnologiju (INGEB), Sarajevo, ISBN9958-9344-1-8.
^Hunter G. K. (2000): Vital Forces. The discovery of the molecular basis of life. Academic Press, London 2000, ISBN0-12-361811-8.
^Nelson D. L., Cox M. M. (2013): Lehninger principles of biochemistry. W. H. Freeman and Co., ISBN978-1-4641-0962-1.