Gebaretaal

’n Gebaretaal is ’n taal wat handkommunikasie en lyftaal gebruik om betekenis oor te dra, in teenstelling met akoesties-oorgedraagde klankpatrone. Dit kan gelyktydig handvorm, oriëntasie en beweging van die hande, arms of lyf en gesigsuitdrukking kombineer om ’n spreker se gedagtes vloeiend weer te gee. Dit deel baie ooreenkomste met gesproke taal (soms "mondelinge taal" genoem, wat primêr op klank steun), en dit is waarom taalkundiges beide as natuurlike tale beskou, hoewel daar ook ’n paar groot verskille tussen gesproke en gebaretaal bestaan.

Waar ook al gemeenskappe van dowes gevind word, ontwikkel gebaretale. Gebare word ook gebruik deur horende persone wat nie fisies kan praat nie. Hoewel dit ruimte gebruik vir grammatika op wyses wat gesproke taal nie kan nie, toon gebaretaal dieselfde linguistiese eienskappe en gebruik dit dieselfde taalfakulteit as gesproke taal.^[1][2] Honderde gebaretale is dwarsoor die wêreld in gebruik en is deel van die kern van plaaslike dowe kulture. Sommige gebaretale het ’n mate van wetlike erkenning verkry, terwyl ander geen status het nie.

’n Algemene wanopvatting heers dat alle gebaretale dwarsoor die wêreld dieselfde is, of dat gebaretaal internasionaal is. Buiten die pidgin Internasionale gebaretaal, het elke land sy eie gebaretaal wat soms ooreenkomste toon met dié in ander lande.

1. ↑ Stokoe, William C.; Dorothy C. Casterline; Carl G. Croneberg. 1965. A dictionary of American sign languages on linguistic principles. Washington, D.C.: Gallaudet College Press
2. ↑ Stokoe, William C. 1960. Sign Language Structure: An Outline of the Visual Communication Systems of the American Deaf Geargiveer 2 Desember 2013 op Wayback Machine, Studies in linguistics: Occasional papers (No. 8). Buffalo: Dept. of Anthropology and Linguistics, University of Buffalo.