Magsbalans

In internasionale betrekkinge verwys magsbalans of magsewewig na 'n teorie waarvolgens state hul voortbestaan kan verseker deur te verhoed dat enige staat genoeg militêre mag verkry om alle ander te oorheers.^[1] As een staat baie sterker word, voorspel die teorie dat die staat voordeel sal trek uit sy swakker bure en hulle daartoe sal dryf om in 'n verdedigende koalisie te verenig. Sommige politieke realiste hou vol dat 'n magsbalansstelsel meer stabiel sal wees as een met 'n dominante staat, aangesien aggressie nie-winsgewend is as daar 'n ewewig tussen 'n mag en mededingende koalisies is.^[1]

Wanneer dit bedreig word, kan state veiligheid soek deur ewewig na te streef en met ander te verbind teen die heersende bedreiging; of saamspan, en hulself in lyn bring met die dreigende mag.^[2] Ander alliansie-taktieke sluit in om ander state te oortuig om die aggressor te konfronteer sonder om self betrokke te raak sowel as om 'n reeks van alliansies te vorm om die aggressor teen te staan. Realiste het al lank gedebatteer oor hoe die polariteit van 'n stelsel die keuse van taktiek beïnvloed;^[3] Daar word egter algemeen ooreengekom dat in bipolêre stelsels elke groot moondheid geen ander keuse het as om die ander direk te konfronteer nie.^[4] Tesame met debatte tussen realiste oor die voorkoms van balansering in alliansiepatrone, is ander skole van internasionale betrekkinge, soos konstruktiviste, ook krities oor die magsbalans, en betwis kernrealistiese aannames oor die internasionale stelsel en die gedrag van state.^[5]

1. ↑ ^{1,0 1,1} Kegley & Wittkopf 2005, p. 503.
2. ↑ Walt 1987, p. 17.
3. ↑ Mearsheimer 2010, p. 85.
4. ↑ Mearsheimer 2010, p. 86.
5. ↑ Wendt 1992, p. 397.