Tlenek berylu
|
Be2+
O2−
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
| konst.
|
tlenek berylu, tlenek(2−) berylu(2+), tlenek berylu(2+), tlenek berylu(II)
|
| Inne nazwy i oznaczenia
|
| monotlenek berylu
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
BeO
|
| Masa molowa
|
25,01 g/mol
|
| Wygląd
|
białe kryształy[1]
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
1304-56-9
|
| PubChem
|
14775
|
| InChI
|
InChI=1S/Be.O
|
| InChIKey
|
LTPBRCUWZOMYOC-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
|
|
| Niebezpieczeństwa
|
| Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2024-09-10]
|
|
|
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
|
| Na podstawie podanego źródła[2]
|
|
|
|
|
| Zwroty H
|
H301, H315, H317, H319, H330, H335, H350i, H372
|
| Zwroty P
|
P202, P260, P280, P302+P352, P304+P340+P310, P305+P351+P338
|
|
|
| NFPA 704
|
Na podstawie
podanego źródła[4]
|
|
|
|
|
| Numer RTECS
|
DS4025000
|
| Dawka śmiertelna
|
LD50 2062 mg/kg (mysz, drogą pokarmową)[3]
|
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
Tlenek berylu, BeO – nieorganiczny związek chemiczny berylu z grupy tlenków. Został odkryty w 1797 roku przez Louisa Nicolasa Vauquelina podczas badań nad odmianami minerału berylu[5]. Występuje w nim w ilości około 11%[6]. Krystalizuje w układzie heksagonalnym (wurcytu)[7].
