Andrei Gromiko

Andrei Andreyevich Gromiko (Russies: Андре́й Андре́евич Громы́ко; Belarussies: Андрэ́й Андрэ́евіч Грамы́ка; 18 Julie [O.S. 5 Julie] 1909 - 2 Julie 1989) was 'n Sowiet-Belo-Russiese kommunistiese politikus tydens die Koue Oorlog. Hy dien as Minister van Buitelandse Sake (1957–1985) en as Voorsitter van die Presidium van die Hoogste Sowjet (1985–1988). Gromiko was verantwoordelik vir baie topbesluite oor die Sowjet-buitelandse beleid totdat hy in 1988 uitgetree het. In die 1950's het die Westerse kenners hom Mnr. Nyet ('mnr. No') of 'Grim Grom' genoem, vanweë die geleerde gebruik van die Sowjet-veto in die Veiligheidsraad van die Verenigde Nasies in die jare.

Gromiko se politieke loopbaan het in 1939 begin met sy diens by die People's Commissariat for Foreign Affairs (hernoem in 1946 tot Ministerie van Buitelandse Sake). Hy word in 1943 die Sowjet-ambassadeur in die Verenigde State, en verlaat daardie pos in 1946 om die Sowjet-permanente verteenwoordiger by die Verenigde Nasies te word. Na sy terugkeer na die Sowjetunie word hy 'n adjunkminister van buitelandse sake en later die eerste adjunkminister van buitelandse sake. In 1952 word hy die Sowjet-ambassadeur in die Verenigde Koninkryk.

Tydens sy ampstermyn as Minister van Buitelandse Sake van die Sowjetunie was Gromiko direk betrokke by die Kubaanse missielkrisis en het hy gehelp om 'n vredesverdrag te onderhandel wat die Indies-Pakistanse Oorlog van 1965 beëindig het. Onder leiding van Leonid Brezjnef het hy 'n sentrale rol gespeel in die vestiging van detente met die Verenigde State deur middel van sy onderhandeling oor die ABM-verdrag, die verdrag van die verbod op kerntoetse, en onder andere SALT I & II. Nadat Brezjnef in 1975 'n beroerte gehad het en sy vermoë om te regeer verswak het, het Gromiko 'n troika gevorm met die KGB-voorsitter Joeri Andropof en die minister van verdediging Dmitri Oestinof wat die Sowjet-beleidmag gedurende die laaste jare van Brezjnef se bewind oorheers het. Voortaan het Gromiko se konserwatisme en pessimistiese siening van die Sowjet-diplomasie teenoor die Weste gedikteer tot die opkoms van Michail Gorbatsjof in 1985.

Na die verkiesing van Gorbatsjof as sekretaris-generaal het Gromiko sy amp as minister van buitelandse sake verloor en is hy aangestel tot die grotendeels seremoniële kantoor van die staatshoof. Daarna het hy in 1988 uit die politieke lewe getree, en die jaar daarna in Moskou oorlede.